Μικροωτία

Η πρώτη χειρουργική αποκατάσταση αποκομμένου πτερυγίου αυτιού αναφέρεται στη Βέδα (ιερό ινδικό βιβλίο) Σουσρούτα Σαμχίτα το 800 π.Χ. Το ενδιαφέρον των ιατρών για τις συγγενείς διαταραχές του αυτιού ξεκίνησε τον 19ο αιώνα.

Ο όρος microtia δεν είναι ακριβής, καθώς δίνει την εντύπωση ότι το πτερύγιο έχει φυσιολογική διαμόρφωση, αλλά είναι μικρότερο από το συνηθισμένο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται ουσιαστικά για απλασία ή υποπλασία του αυτιού.

Εμφανίζεται σε μια ευρεία ποικιλία μορφών. Αποδίδεται στην κληρονομικότητα, στην ισχαιμία της αρτηρίας του αναβολέα και σε λοίμωξη της μητέρας από ερυθρά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Κατά κανόνα, υπάρχει κάποιος βαθμός απώλειας ακοής. Η θεραπεία του εξαρτάται από τη μορφή και τη σοβαρότητά του.

Η πλήρης διόρθωση της μικρωτίας επιχειρήθηκε για πρώτη φορά από έναν Βρετανό πλαστικό χειρουργό (Sir Harold Gilles) το 1920. Χρησιμοποίησε πλευρικό χόνδρο ως εμφύτευμα, μια μέθοδο που εξακολουθεί να είναι ευρέως αποδεκτή μέχρι σήμερα.

Η μεγάλη δυσκολία της αποκατάστασης οφείλεται, αφενός, στη μορφολογική αρχιτεκτονική του πτερυγίου, την οποία τίποτα δεν μπορεί να μιμηθεί, και αφετέρου, στο γεγονός ότι το δέρμα του αυτιού είναι λεπτό και η επιτυχής συγκράτηση των εμφυτευμάτων είναι επισφαλής. Η τεχνική του Tanzer παραμένει κλασική μέχρι σήμερα. Μια επιτυχημένη τροποποίησή της παρουσιάστηκε από τους Brent & Nagata.

Η διόρθωση ξεκινά στην ηλικία των 6 ετών και ολοκληρώνεται σε 3-4 στάδια με καλά αποτελέσματα. Ένας άλλος τρόπος αποκατάστασης είναι η χρήση αλλοπλαστικών υλικών (Porex-Medpor, σκελετός σιλικόνης).